ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ
Γεμίσαμε την ντουλάπα με ρούχα που δε μας ταιριάζουν.
Όταν λέμε Ελληνισμός, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε δέος εννοιολογικό. Οι ορισμοί δύσκολα μπορούν να δοθούν όταν έχουμε να κάνουμε με χιλιετίες. Ο τρόπος βίος του Έλληνα ανθρώπου, έχει έναν διττό πυρήνα: Πρώτον, δεν πιστεύει στο αμετακίνητο της νόησης. Δεν πιστεύει σε δογματισμό και παραμένει σε συνεχή αναζήτηση παίρνοντας κομμάτια που έχουν κάτι να προσφέρουν από κάθε θεωρία, πρακτική, ιδεά. Δεύτερον πιστεύει στο διαχρονικό, σε αυτό δηλαδή που η φθορά του χρόνου δεν του φθείρει τη σχέση με την αλήθεια (όπως έλεγε ο Θουκυδίδης «κτήμα ες αεί»). Κάτι διαχρονικό έχει σίγουρα μέσα του κάτι από τη μεσότητα η οποία βέβαια σχετίζεται με την απομάκρυνση οποιουδήποτε φανατισμού ο οποίος τελικά, θολώνει την αναζήτηση και οδηγεί στο ψεύδος.
Ποιά λοιπόν η σχέση του Ελληνισμού με την «Ιδεολογία»; Καμία. Ποιές ιδεολογίες επικράτησαν στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν; Οι ακραίες ιδεολογίες των οποίων η πρακτική εφαρμογή, οδήγησε τον κόσμο σε καταστροφή. Στην Ελλάδα αυτής της 45 ετίας, δεν μπορούμε να διακρίνουμε την ιδεολ
γία από την ιδεοληψία και το χειρότερο είναι πως πολλές φορές, δεν πρέπει κιόλας. Το μεγάλο κακό που βρήκε την ελληνική κοινωνία, ήταν η μεταμφίεση ακροτήτων ως «μετριοπάθειες». Ήταν οι ακρότητες που θέλαν στην Παιδεία την απόσυρση ύλης ιστορικής, της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ως «νεκρής», της αναδόμησης βιβλίων που αφορούν την Ορθοδοξία (στη σχολική ηλικία τα ηθικά ερεθίσματα δομούνται από τα θρησκευτικά). Η εξίσωση της προόδου με την αποδόμηση οτιδήποτε ελληνικού και «απαρχαιωμένου», φορούσε τα ρούχα της ματιάς προς το μέλλον. Μια ματιάς που είναι θολή και αποδείχθηκε υπαίτια για αυτό που με συντομία ονομάζουμε «ραγιαδισμό», σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η ντουλάπα μας λοιπόν, χρειάζεται ανανέωση, όμως ποιού είδους ανανέωση;
Λίγοι μέσα , ανύπαρκτοι έξω.
Η αυτοπεποίθηση στα πρόσωπα και στις κοινωνίες είναι το Α και το Ω. Χωρίς αυτοπεποίθηση, η θέληση μαραζώνει. Στις ιδεολογίες της μετριοπάθειας οφείλουμε να δούμε τη μετριότητα εντός τους και να συνεχίσουμε την αναζήτηση μέτρων. Τίποτε χλιαρό δεν οδήγησε την ανθρωπότητα προς την πρόοδο. Το κλωθογύρισμα των ιδεοληπτικών και κάθε λογής ακραίων (που μασκαρεύτηκαν ως «κεντρώοι» ή ως «εκσυγχρονιστές») εντός της χώρας, μας έκανε να εξάγουμε αυτήν τη μετριότητα και προς τα έξω.
Τα φοβικά σύνδρομα, η αναβλητικότητά μας πάνω σε εθνικά θέματα, η συνεχής μας ηττοπάθεια απέναντι σε οποιονδήποτε επιλέγει να μας εκβιάσει αντί να διαπραγματευτεί, ο διαρκής φόβος, δεν ταιριάζουν στον τύπο ανθρώπου που δημιουργεί ο Ελληνισμός. Η νοοτροπία του σεβασμού του διεκδικητή, ακόμη και του αντιπάλου, ο σεβασμός πάνω από όλα στην πραγματικότητα, δεν αναιρεί το θάρρος που μπολιάζει τη λογική μας εδώ και χιλιετίες και δημιούργησε ένα μέλλον για την ανθρωπότητα. Παντού θα βρείτε έναν εχθρό του κομμουνισμού, ή οποιασδήποτε ιεδολογίας. Πουθενά στον κόσμο δε θα βρείτε κάποιον εχθρό του Ελληνισμού. Γιατί ο Ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι κοσμοθεωρία.
Στην εξωτερική μας πολιτική, θα εξάγουμε πάντα αυτό που θεωρούμε οτι είμαστε ως κοινωνίας. Οι λήπτες απόφασης πάντα θα στηρίζονται στο μέσο όρο που υπάρχει στην κοινωνία. Οι αξίες που πηγάζουν από μια συνειδητοποιημένη και δοκιμασμένη από την ίδια την ιστορία του Ελληνισμού, είναι οδηγοί σε κάθε μας δραστηριότητα, σε κάθε επιτυχία ή αποτυχία μας.
Στους νεολογισμούς όσων ζητούν δικαιώματα και συμμετοχή οιουδήποτε δεν έχει εξεταστεί και ελεγχθεί, (ο έλεγχος είναι ο πυρήνας της Δημοκρατίας) σε εκείνους που πιστεύουν οτι αρκεί η ύπαρξη για να έχουν στα χέρια τους ό,τι συνθέτει την ελευθερία, σε εκείνους που μοιράζουν αριστεία σε λαχνούς και κληρώσεις, δε χρειάζεται να απαντούμε στους «μετριοπαθείς» χαρακτηρισμούς τους («φασίστες», «ακροδεξιοί», «απαρχαιωμένοι», «οπισθοδρομικοί»). Δε θα αλλάξουμε την πατρίδα μας γινόμενοι μυγοδιώκτες. Είμαστε σε μια εποχή που όλα τα έθνη που συγκροτούν τη διεθνή κοινότητα, επαναπροσδιορίζουν τα ενδότερά τους ψάχνοντας την πρώτη ύλη τους και την αφετηρία. Αν κάποιοι είναι οπισθοδρομικοί, δεν είμαστε σίγουρα εμείς.
Λίγοι μέσα , ανύπαρκτοι έξω.
Η αυτοπεποίθηση στα πρόσωπα και στις κοινωνίες είναι το Α και το Ω. Χωρίς αυτοπεποίθηση, η θέληση μαραζώνει. Στις ιδεολογίες της μετριοπάθειας οφείλουμε να δούμε τη μετριότητα εντός τους και να συνεχίσουμε την αναζήτηση μέτρων. Τίποτε χλιαρό δεν οδήγησε την ανθρωπότητα προς την πρόοδο. Το κλωθογύρισμα των ιδεοληπτικών και κάθε λογής ακραίων (που μασκαρεύτηκαν ως «κεντρώοι» ή ως «εκσυγχρονιστές») εντός της χώρας, μας έκανε να εξάγουμε αυτήν τη μετριότητα και προς τα έξω.
Τα φοβικά σύνδρομα, η αναβλητικότητά μας πάνω σε εθνικά θέματα, η συνεχής μας ηττοπάθεια απέναντι σε οποιονδήποτε επιλέγει να μας εκβιάσει αντί να διαπραγματευτεί, ο διαρκής φόβος, δεν ταιριάζουν στον τύπο ανθρώπου που δημιουργεί ο Ελληνισμός. Η νοοτροπία του σεβασμού του διεκδικητή, ακόμη και του αντιπάλου, ο σεβασμός πάνω από όλα στην πραγματικότητα, δεν αναιρεί το θάρρος που μπολιάζει τη λογική μας εδώ και χιλιετίες και δημιούργησε ένα μέλλον για την ανθρωπότητα. Παντού θα βρείτε έναν εχθρό του κομμουνισμού, ή οποιασδήποτε ιεδολογίας. Πουθενά στον κόσμο δε θα βρείτε κάποιον εχθρό του Ελληνισμού. Γιατί ο Ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι κοσμοθεωρία.
Στην εξωτερική μας πολιτική, θα εξάγουμε πάντα αυτό που θεωρούμε οτι είμαστε ως κοινωνίας. Οι λήπτες απόφασης πάντα θα στηρίζονται στο μέσο όρο που υπάρχει στην κοινωνία. Οι αξίες που πηγάζουν από μια συνειδητοποιημένη και δοκιμασμένη από την ίδια την ιστορία του Ελληνισμού, είναι οδηγοί σε κάθε μας δραστηριότητα, σε κάθε επιτυχία ή αποτυχία μας.
Στους νεολογισμούς όσων ζητούν δικαιώματα και συμμετοχή οιουδήποτε δεν έχει εξεταστεί και ελεγχθεί, (ο έλεγχος είναι ο πυρήνας της Δημοκρατίας) σε εκείνους που πιστεύουν οτι αρκεί η ύπαρξη για να έχουν στα χέρια τους ό,τι συνθέτει την ελευθερία, σε εκείνους που μοιράζουν αριστεία σε λαχνούς και κληρώσεις, δε χρειάζεται να απαντούμε στους «μετριοπαθείς» χαρακτηρισμούς τους («φασίστες», «ακροδεξιοί», «απαρχαιωμένοι», «οπισθοδρομικοί»). Δε θα αλλάξουμε την πατρίδα μας γινόμενοι μυγοδιώκτες. Είμαστε σε μια εποχή που όλα τα έθνη που συγκροτούν τη διεθνή κοινότητα, επαναπροσδιορίζουν τα ενδότερά τους ψάχνοντας την πρώτη ύλη τους και την αφετηρία. Αν κάποιοι είναι οπισθοδρομικοί, δεν είμαστε σίγουρα εμείς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου